Karpathos

zaterdag, juli 31, 2004

Kalamaris

Vandaag tussen de middag kalamaris met patates gegeten. Zo vet heb ik ze niet vaak gegeten. Naast ringetjes waren er ook bijna complete inktvissen. Gefrituurd, dat wel, maar zodra je er je mes inzette, kon je een goede studie maken van de anatomie van het beest. Doorbijten dan maar. "Lekker", zeg ik tegen Inge, een vies gezicht nauwelijks te onderdrukken.

In één of ander Aziatisch land eten ze kleine aapjes. Het levende aapje wordt aan de eettafel gescalpeerd, waarna je de warme hersentjes mag opeten.

Terwijl het aapje me denkbeeldig aankijkt, werk ik de laatste glibberige inktvis weg.
- "Een beetje vet", zeg ik ter afsluiting aan Inge.
- "Neem wat brood", zegt Inge begrijpend.

(Foto Lex en Marijke Fluitman, De eigenaren van café Karpathos)

vrijdag, juli 30, 2004

Smartlap

Twee verlepte vrouwen in Griekenland. Annie en Yvonne, ze liggen voor de snackbar te zonnen en te roken. Annie is gescheiden. Of misschien is haar man wel gestorven. Kan ook, we weten het niet. Natuurlijk vindt Annie het wel jammer dat ze nu alleen is, hoewel het de laatste jaren niet veel meer om het lijf had. Ze werd niet meer gekust. Haar lippen zijn verschrompeld tot twee kleine streepjes.

Toen Annie verhuisde naar een ander deel van de stad kwam ze Yvonne weer tegen. Yvonne kende ze nog van vroeger, toen hun ouders in dezelfde buurt woonden. Yvonne was vroeger een knappe jonge vrouw. Stoer, een echte jongensgek. En ze kon iedereen krijgen die ze maar wilde. Ze had lef. Als iemand haar uitdaagde liet ze zich niet kennen.

Yvonne sloeg de waarschuwingen van haar moeder in de wind. Over de verkeerde jongens waar ze mee omging. Uiteindelijke trouwde ze met Harry. Harry had een motor en een blits motorjack. Waar Harry zijn geld aan verdiende wist ze niet, maar vond ze ook niet zo belangrijk.

In het begin was Harry goed voor haar. Later werd het minder. Harry was werkeloos en zat meestal in de kroeg. Met onduidelijke figuren die dezelfde carrière als Harry hadden gemaakt.

Yvonne is al 10 jaar van Harry af. In het begin, toen ze weer alleen was, dacht ze nog dat ze snel een leuke vent tegen zou komen. Maar de meeste mannen vonden haar te grof in de mond. En de anderen leken te veel op Harry. Ze heeft de moed opgegeven.

Annie stelde voor om een reisje te maken. Naar Griekenland, een aanbieding. Yvonne had nog nooit gevlogen. Daar was bij Harry geen geld voor. Ze had geen eens mooie strandkleren. Maar ja, wat kan het haar ook schelen.

Yvonne bestelt elke middag in de snackbar een halve liter witte wijn. Eigenlijk heeft ze meer zin in bier, maar Annie heeft dat liever niet. Och, misschien was het met Harry toch nog wel niet zo slecht geweest.

(Foto's: Lex en Marijke Fluitman, Jannet de Vries-Zweep en Mike de Ruiter)

donderdag, juli 29, 2004

Kolenscheppen

Zij doet haar zwembroek tussen haar billen als ze na het zwemmen gaat liggen zonnen. Hij smeert haar achterkant in. Hij doet eerst zonnebrand in zijn handpalm. Daarna smeert hij het op haar billen. Één, twee vegen en klaar is Kees met zijn grote kolenscheppen. Het gaat veel sneller dan ik ooit doe.

Zij steunt met haar ellebogen op het strandbed. Met grote vegen gaat zijn hand verticaal vanaf het schouderblad, midden van de rug, volgende schouderblad. Rug klaar, in één beweging.

O, benen toch ook maar even. Twee vegen. Zo, ook klaar. Hij geeft flesje aan haar. Waar ze kijken kan, doet ze alles nog even nauwkeurig na. Het fijnere werk zullen we maar zeggen.

woensdag, juli 28, 2004

Poepen

De foto's bij dit verhaal zijn gemaakt in juni 2003. Bij de wandeltocht vanaf Olymbos stond in de rivierbedding voor het eerst in 30 jaar weer stromend water

De ober van gisteravond spreekt een aardig woordje Nederlands. Om hem te plagen bestel ik Souvlaki Schwein. Hij kan er wel om lachen. 's Winters gaat hij terug naar zijn familie in het noorden van Griekenland. Zoals zovelen die hier in de horeca werken.

Er loopt een toerist in de wei. Hij plukt fruit uit de bomen. Illegale fruitpluk. Pas maar op, want de meeste bomen worden bewaakt door woeste honden, vastgeketend aan de boom. Dit zijn vast vieze kleine vruchtjes, misschien nog wel giftig ook.

Naast ons zitten twee gezellige dames, uit Purmerend of zoiets. "Het zijn gezellige praters", zegt Inge. De donkere is dikker en heeft een badbak aan, zwart met een buikje. De blonde poept maar twee keer per week. Net als haar moeder. Het gaat beter als ze ongesteld is. Niks bijzonders, heeft de huisarts gezegd.

De Chinese eet chips terwijl ze een boek leest. Haar zoveelste boek deze vakantie. De strandhond zit het chips-eten te volgen. Maar hij weet de aandacht van de Chinese niet te trekken. Als de zak is leeg gegeten, vertrekt de hond. Geen enkel stukje heeft hij gekregen.

De dames uit Purmerend hebben het gezellig met zijn tweetjes. Veel stappen en pret maken. Ze lachen veel. Vanochtend hadden ze last van iemand in het appartement naast hun. "Maar ja, je kunt iemand om 9 uur 's ochtends niet vragen om rustiger te doen".

Anna maakt het strand klaar voor de nacht. De parasols worden neergelaten.  De bedden weer terug naar het strand. Anna wacht op haar mannetje. Ze heeft het wel weer gezien voor vandaag. Ze wil op de brommer, naar huis.

dinsdag, juli 27, 2004

Hè, hè, dat lucht op

Man komt nonchalant aanlopen. Kuierend, zoals oude mannetjes op een mooie herfstdag op zondag. Even een ommetje maken.

Toch vertrouw ik het niet helemaal, het mannetje loopt verdacht nonchalant. Hij voert iets in zijn schild.

Het mannetje is nu in de buurt van Anna. Hij slaat linksaf en verdwijnt achter het muurtje. Zijn bovenlijf en hoofd zijn nog zichtbaar. Na enkele passen staat hij stil. Wat voert het mannetje in zijn schild? Aandachtig kijkt hij naar beneden terwijl hij rechtop blijft staan.

Na ongeveer een minuut kijkt hij weer nonchalant om zich heen. Hij doet enkele passen het weiland in. Zou hij kleine giftige vruchtjes gaan plukken? Nee, nonchalant kijkend komt hij weer te voorschijn.

Hij zoekt zijn oude stek weer op, verderop het strand. Al kuierend. "Hè, hè, dat lucht op", zegt hij tegen zijn vrouw.

maandag, juli 26, 2004

Boottocht naar Olymbos

Op de boot naar Olymbos zitten twee Griekse stellen, eind veertig. Zonder dat ze iets zeggen, zijn ze toch direct herkenbaar als domestic tourists.

De mannen zijn keurig geknipt, mooie zonnebrillen. De vrouwen zien er ook netjes uit, al is er geen sprake van overdreven luxe of zo. Het kleinste vrouwtje kan niet met haar voeten bij de vloer als ze op de houten bank zit. Zowel op de heen- als op de terugreis is het viertal voortdurend in een geanimeerd gesprek bezig. De mannen eigenlijk vooral, zij houden het gesprek gaande. De vrouwen lachen telkens om hun kleine grapjes.

Ze verstaan de kunst van het converseren. Beter dan de zwembadschreeuwers van het hotel.

Eenzame Sjonnie zit ook op de boot naar Olymbos. Hij zij geen boe of bah, keek alleen maar mistroostig voor zich uit. "Het is niks en het wordt ook niks", straalt ie uit.

Op Schiphol wordt de naam van zijn vriendin omgeroepen.
- "Mevrouw Jansen, onmiddelijk inchecken voor de vlucht naar Karpathos"

Sjonnie is toch maar gegaan. De tickets waren al gekocht. Zonde om ze niet te gebruiken. Sjonnie heeft nog geprobeerd of zijn moeder mee kon op het ticket van zijn ex. Maar helaas.

Hij kijkt erg treurig. Ik denk niet dat het weer goed komt met die twee.

Als we op het strand in Diafani liggen, komt er een oud vrouwtje in traditioneel gestoken kledij richting het strand lopen, handdoek om de arm. Zo'n arm oud vrouwtje waarvan ansichtkaarten zijn gemaakt.

Als ze bij het strand aankomt, kleedt ze zich uit. Resteert een modern badpak. Met een zongebruind lichaam.  Het  arme oude vrouwtje is een doodnormaal oma'tje, die elke middag gaat zwemmen en zonnebaden. Zonnecreme bietst ze van de aanwezige toeristen.

Als we met de boot terug naar Pigadia vertrekken, ligt ze nog steeds te zonnebaden.

zondag, juli 25, 2004

Moeke

Naast ons maakt een stel zich op voor vertrek naar het hotel. Zij is het prototype van een saaie Moeke. Nog jong, maar toch enorme borsten en een buikje in een te grote zwembroek. Hij heeft haren op zijn benen, is veel slanker dan Moeke, maar heeft het postuur van een kerel. Vooral de onderste helft van haar lichaam.

Volgens mij hebben we hier een geval van echte liefde. Hij was getrouwd met haar. Maar hij werd ook een zij. En Moeke blijft van haar houden, nadat hij niet meer zichzelf bleef, maar meer zichzelf werd, naar geest en lichaam. De buitenwacht begrijpt het niet, maar hier in Griekenland zijn ze gelukkig.

Moeke's vriendin  voelt aan haar kin of de baardgroei definitief is afgelopen. Het was nooit een volle baard, maar niet meer hoeven scheren is toch belangrijk voor een goed gevoel over de algehele transformatie. De vrouw van Moeke wordt gelukkig niet kaal. Nog niet. Het is geen opwindende vrouw, maar aangepast lelijk is ook weer niet nodig.

zaterdag, juli 24, 2004

Hond in zee

Een hond in de zee. Hij staat met zijn poten in de zee. Voorzichtig doet hij enkele stappen, likt een beetje zout water naar binnen en gaat weer terug aan land.
Vlak achter me schudt hij zich uit. Ik voel de druppels. Als hij is doorgelopen, controleer ik of hij niet tegen de tas heeft gepiest. Te meer daar een voorbijlopende toerist met een grijns naar me omkeek, toen de hond achter me liep.
- "Hond in de zee", zegt Inge, want verderop gaat de hond opnieuw de zee in.

vrijdag, juli 23, 2004

Windmolen in Olymbos

Eindelijk na 10 jaar Griekenland in 1998 in Olymbos een draaiende windmolen gezien. Een graanmolen die op de wind het graan tot meel kan malen. De windmolens van Olymbos zijn veel kleiner dan in Nederland, maar net zo effectief. Ze vangen door hun ligging veel wind.
 
Naast de windmolen bakt oma lekkere spinaziebroodjes in een stenen openluchtoven. De oven wordt gestookt op takkenbossen, aangevuld met kolen. De buitenkant van de oven is zwart van het roet. In de oven staat een blik met vieze dingen, iets met tomaten en aubergines. Het lijkt of de aubergines zijn gedeeld en daarna in de blikken schaal zijn gelegd.
 
Inge bestelt een spinaziebroodje. Ik ook. Heerlijk veel spinazie en echt gebakken deeg. Veel lekkerder dan in Pigadia. Daar is het meer bladerdeeg met een smaakje. Voor de lekkerste spinaziebroodjes moet je bij oma in Olymbos zijn.
 
Oma heeft traditionele kleding uit Olymbos. Een witte jurk met daaronder een broek met elastiek om haar benen. Om haar middel draagt ze een kleurige doek. Verder draagt ze een zwarte hoofddoek, waardoor haar lange grijze haren verb0rgen blijven.
 
Naast de molen, maar nu aan de rechterkant, is de keuken. Deze is eigenlijk een halve verdieping lager, goed bereikbaar via een trap. Als de keuken dicht gaat, wordt de trap met een luik afgesloten. Het is een moderne keuken. Voor de toeristen wordt de oven en de molen in ouderwetse vervallen staat gehouden. Goed voor de inkomsten.  

(Foto Riet Delamar)


donderdag, juli 22, 2004

Piratenschip

Vandaag is er een groot piratenschip gearriveerd. Zo'n ouderwets opleidingsschip van de marine, een viermaster. Naast de Griekse vlag, heeft het op de achterste mast ook een zwarte vlag.  Het schip ligt voor anker. Het draait zodanig dat het keurig met de kop in de wind ligt.
 
De voorste mast heeft zijspanten, vijf stuks in totaal. Maar zonder zeil, dus er kan niet volwaardig mee worden gezeild. De opvarende toeristen zouden waarschijnlijk toch niet naar boven durven om de zeilen te laten wapperen, veel te gevaarlijk.
Op de boeg van het schip is ruimte voor een drietal fokken. Deze zitten wel op de juiste plaats om gebruikt te worden. De drie gewone masten hebben ook zeil op de giek. 
 
Ik krijg al visioenen van piraten die landen om ons te beroven. Ik verdedig onze bezittingen natuurlijk heldhaftig. Eerst door grote keien te gooien, maar merk daarna dat kleine steentjes veel effectiever zijn. Hard gegooid, met scherpe randen, breng je forse verwondingen aan het gezicht toe. De eerste aanval weet ik af te slaan. Het lukt de piraten niet om aan land te komen.
 
In een tweede poging verschuilen de piraten zich achter de voorsteven. Ze komen aan wal. Ik sla op de vlucht, want het zijn geen piraten, maar randgroepjongeren uit achterstandswijken, die wel raad weten met zo'n irritante toerist in zijn zwembroek. In werkelijkheid worden kleine bootjes ingezet om de opvarenden aan land te zetten in de haven van Pigadia, voor een dagje winkelen.

woensdag, juli 21, 2004

Ben je geil of wil je een koekje

Lesbo's herken je aan hun tatoeages. Merkwaardige gewoonte, overgenomen van keiharde macho's, die er in er in de Westerse wereld mee zijn begonnen. Misschien zijn het wel keiharde vrouwen. Lesbo's zonder tattoo's zijn over het algemeen wat ouder. Hebben een hoge moeder-uitstraling, met krulletjes-permanent en zo. Het blijft raadselachtig.    
 
Dunne vrouwen hebben steeltjestepeltjes. Mannen hebben piepkleine tepels. Dikke vrouwen hebben vetrillen op hun rug. Vetflappen! Grappig is dat het juist daar jeukt, ze krabben er voortdurend aan. (Gewoon, omdat er toevallig verse witten voorbijlopen).  
 
"Ben je geil of wil  je een koekje?" Het favoriete liedje van Inge. Het schijnt een zomerhit in Nederland te zijn (in 1998). Ik ken dat soort liedjes niet.

(Foto Mike de Ruiter)

dinsdag, juli 20, 2004

Gezin met katten

Anna is opgehaald door haar mannetje. Hij was al laat, dus fluit hij naar Anna  om haar te roepen. Anna zwaait naar ons. "Anna is altijd aardig en vriendelijk", zegt Inge. 
 
Als Anna weg is komt het kattengezin te voorschijn. Een witte moeder met twee spierwitte kleine poesjes. Samen kijken ze of er nog wat te halen valt. Iedere dag opnieuw. Ze springen ook in de oude kinderwagen, want daar zit ook wel eens wat in. De kleintjes kunnen de sprong maar net maken, maar kijken uiteindelijk ook eigenwijs vanaf de hoogte om zich heen. Het derde kleine poesje is zwart aan kop, staart en poten. Na een kwartier is de speurtocht afgelopen en het gezin zich weer terug.


maandag, juli 19, 2004

Ruggegraat recht

De man van Anna en één van zijn dochters hebben de parasols opgezet. De dochter heeft er moeite mee om de parasol zover omhoog te trekken, dat de zekeringspen kan worden aangebracht. Ze kan het niet verkroppen dat het haar niet lukt. De man van Anna vindt deze opstandigheid wel vermakelijk, temeer daar hij nog eens mag demonstreren hoe het dan wel moet. Uiteindelijk kunnen ze er samen wel om lachen. 
 
Het paard, van de zee, komt weer langs. De eigenaar laat het touw een klein beetje vieren als het paard even niet meer verder wil. Dit is zeer effectief. Één meter extra touw en het paard loopt braaf verder mee op naar de nieuwe stek. Hoewel ik me niet voor kan stellen, dat daar wel lekker mals gras groeit.
 
Aan de haven wordt een schip gelost, met de kraan die op het schip staat. Grote zakken, witte, die worden geladen op vrachthavens. Ik heb al verschillende vrachtwagens voorbij zien komen. Ze volgen de weg omhoog de bergen in. 
 
Anna haar man is wat stram in de benen. Maar verder is hij niet sloom. Dat bleek wel bij het schoonmaken van de kalamaris, maar ook vandaag bij het opzetten van de parasols. De souplesse waarmee hij een touw vastzet doet denken dat het een visser is. Dat verklaart gelijk de kalamaris.  
 
Vandaag bij Anna opnieuw ook een schoonzoon op visite, geen onaardige kerel. Anna haar dochters hebben het goed getroffen. Maar dat had ik wel gedacht, afgeleid uit de kwaliteit van de kleinkinderen van Anna.   
  
De dorpsgek is vanochtend langsgeweest. Hij kent Anna goed. Al van ver roept hij haar naam. Het is een forsgebouwde jongen. Als je zijn loopje ziet denk je al, die is niet goed, maar zeker weten doe je het niet. Pas als hij praat weet je het zeker. Hij trekt zijn mond net iets te wijd open. Ruw gebit en de lach van een gestoorde. Blijkbaar toch iets universeels.  
 
Anna krijgt vandaag opnieuw bezoek. Een vrouw van haar leeftijd, met een dochter. Deze worden met veel enthousiasme begroet. Zelfs het paard hinnikt vrolijk. Er wordt druk gezwaaid naar de dochters die nog in zee zwemmen.  Nog steeds rijden vrachtauto's af en aan met grote witte zakken uit het schip. Zware zakken, de vrachtwagens komen met moeite de stijle helling van de weg op.  
 
Anna haar familie slaapt. In totaal hebben ze vijf strandbedden onder de boom gesleept. Anna haar laatste ontbrekende schoonzoon is nu ook gearriveerd. Het is een vriendelijke jonge man, met een volle zwarte baard.
De jongste dochter slaapt met haar kindje op één bed. De andere dochters zijn met hun kinderen aan het zwemmen. Het is een grote familie, die van Anna.  
 
De dorpsgek loopt al pratend door. Ik vermijd zijn blik. Grieks is normaal gesproken al moeilijk genoeg.  Anna haar man ligt met de rug naar ons toe. Het doet denken aan een bekende reclame voor matrassen: de ruggegraat ligt mooi recht.

zondag, juli 18, 2004

Opnieuw een dag met Anna

Op het strand staan allemaal bordjes met nummers. Voor zover ik kan overzien, heeft het eerste bordje nummer 7, direct gevolgd door een bordje met een 8. Verderop weer een 8, gevolgd door een 9. De bedden van Anna zitten ongeveer in de vakken 7 en 8.

Vorig jaar kwam een ambtenaar elke middag tellen hoeveel bedden bezet waren. Hij werd altijd beloond met een paar valse blikken van Anna. Misschien is zijn functie door de bordjes wel overbodig geworden.

Anna heeft vier dochters. Ze hebben allemaal één kind, alleen Anna haar jongste dochter is nog alleen. De oudste dochter heeft een zoontje van 2 jaar oud. Een mooi blond kereltje, waar iedereen op het strand dol op is. De andere kleinkinderen van Anna zijn meisjes. Beide nog in de luiers, de jongste is nog een baby.

Anna heeft kennissen op bezoek, een echtpaar, gepensioneerd en allebei van fors formaat. Zij draagt nog steeds een bikini, hij een versleten zwembroek, die fladderend om zijn oude billen zit. Maar hij heeft wel stijl, deze Griek. Zodra hij onder de boom zit, doet hij een te grote bril met zonneklep op en een gestreept overhemd aan. Zonder de knoopjes dicht te doen. Als de kinderen van Anna arriveren, volgt geen hartelijke begroeting van het echtpaar. Het lijkt vanzelfsprekend dat ze er zijn.

De trek vanaf het strand is weer begonnen. De man draagt de strandspullen, de vrouw er achteraan. Meestal is de man op het strand de volger en de vrouw de leider.

Anna gaat op de brommer met haar man naar huis. Met volle bepakking, ook met de spullen van haar dochters. Ze heeft het maar getroffen, met haar man en met haar dochters.

zaterdag, juli 17, 2004

Avondzon

De schaduwen op het strand worden langer. Ik zit niet meer onder de parasol maar ernaast om er nog wat schaduw van te hebben. De bootjes uit Olympos komen al weer terug. Het zijn er twee, een grote en een kleine. Over enkele dagen zitten we er ook op. Het is zes uur.

Twee snorkelaars zwemmen voorbij. De ene neemt een duik waardoor ook zijn snorkel onder water verdwijnt. Als hij klaar is met zijn duik, komt alleen zijn snorkel boven water. Met een ferme stoot lucht, blaast hij het water uit de snorkel, en gaat weer verder. Hij kan het echt!

Het strand begint nu snel leeg te lopen. Wij zijn de enigen nog op ons stuk strand. Anna is al lang naar huis. Toch een beetje eenzaam zo, maar verder heel aangenaam.

Zonet nog een heel vervelend Grieks gezin gezien. Pa en ma voortdurend al ruziënd aan het praten. Twee kindertjes die er als doofstommen achteraan lopen. Ze zijn het wel gewend. De oudste is te dik, maar pa en ma hebben andere zorgen. Welke? Dat kunnen ze zelf waarschijnlijk ook niet uitleggen.

Net als gisteren zijn verderop twee jongens met een bal en houten rackets aan het spelen. Ook zij hebben hun t-shirt al aan en gaan zo op weg naar huis.

Pigadia ligt nu vol in de zon. De avondzon die ook Inge zo mooi bruin kleurt.

vrijdag, juli 16, 2004

Een kabouter op het strand

Inge vindt het leuk als ik typetjes opvoer. Voor mij is het een sport om het zo op te schrijven dat het voor haar eenvoudig te raden is waar ik mijn fantasie op heb gebaseerd.

We hebben een kabouter op het strand. Een echte, babyface met witte ringbaard, nauwelijks gebruind, kaki-bruine korte zwembroek en zwemschoentjes. Hij is met vrouwtjekabouterje de zee in om te zwemmen. De kabouter heeft de bril op bij het zwemmen. Een zonnebril op sterkte die de schoolslag doet.

Vrouwtjekaboutertje is al weer uit de zee. Ze gaat douchen en heeft dezelfde blauwe schoentjes als Inge. Vrouwtjekaboutertje doet het erg routineus, dus die is hier ook niet voor het eerst.

Vrouwtjekaboutertje is erg mager, maar heeft verder wel een goed figuur. Ze knipt haar haar bij de kapper die er maar 5 euro voor vraagt. Vrouwtjekaboutertje ligt op een handdoek met een kaart van Karpathos. Die raakt de weg niet kwijt.

Vrouwtjekaboutertje doet de zwarte rugzak open. Alles zit in plastic zakken. De zonnebrand, want het is zulke vette troep. O, de fles met water, want dan wordt het andere spul niet nat. Het boek, want anders komt er allemaal zand tussen. Het eten, want dat hebben ze uit het hotel meegesmokkeld. Al het andere ook, want je zult het maar kwijt raken, en het is zo handig. De kabouter kijkt ondertussen zwijgend toe en wacht rustig af tot vrouwtjekaboutertje alles heeft gevonden.

Ze zitten met zijn tweeën op één strandbed in de schaduw. Vrouwtjekaboutertje knipt het zakmes open. De kabouter houdt een snee witbrood van het hotel op zijn vlakke hand. Vrouwtjekaboutertje smeert er jam uit een kuipje op, ook van het hotel. Twee sneetjes elk, de kruimels strooit vrouwtjekaboutertje uit op het zand. Het plastic broodzakje gaat weer in de tas. Maar ze bidden wel voor het eten, deze ondeugende kaboutertjes.

donderdag, juli 15, 2004

Zo maar wat typetjes

In dit verhaal duikt voor het eerst Ta Nisia op, een hotel dat in 1998 nog in aanbouw is

De oude Griek heeft een zwemrondje gemaakt. Hij is al behoorlijk op leeftijd, heeft grijs haar en zijn oorspronkelijk brede borstomvang heeft zich in de loop der jaren omgevormd in een redelijk forse buik. Maar geen vieze vette buik, gewoon één die past bij een Griek op leeftijd. Een Griek met stijl!

Pal voor ons staat een hotel of appartementen- complex in aanbouw. Vorig jaar stond er alleen nog maar een betonnen skelet. Dit jaar zijn de muren erin gemetseld. Waarschijnlijk zal volgend jaar de pleisterlaag en de witte verflaag worden aangebracht en is Karpathos met een toeristenaccommodatie verrijkt.

Terwijl wij proberen te genieten van een tuna salad en french fries, bederven twee vrouwen onze eetlust door hun rillen en putten te laten zien. Het effect is maximaal omdat ze strings dragen. Ik persoonlijk vind het tutjes, die ook wel weten dat ze wat verlept raken, maar toch nog even de schone schijn ophouden.

Vandaag hebben we weer twee handdoekliggers. Ze liggen op matjes te zonnen, tussen de strandbedden en parasols. Het zijn twee oudere dames, lekker fors in het vlees. De handdoekliggers zijn wel gezellig. Ze lachen veel en daarmee maken ze veel goed.

Achter ons ligt een stel zich af te lebberen. Vooral het Griekse meisje vindt zichzelf erg knap. Ze moet er maar van genieten. Over een paar jaar is ze misschien haar schoonheid kwijt. Maar voorlopig lebbert ze er rustig op los met haar nieuwste aanwinst.

woensdag, juli 14, 2004

De Interessante

Achter ons, onder dezelfde boom als Anna, ligt een stel toeristen. Hij is interessant, heeft een zwart bos haar, ongeveer veertig jaar oud, grote bril en een petje op.

Het is moeilijk te omschrijven waarom hij mijn interesse heeft. Hij draagt geen zwembroek, maar een zwart sportbroekje. Als hij klaar is met zwemmen hangt hij zijn zwembroek te drogen onder in de boom van Anna.

De Interessante heeft een zwart ringbaardje. Zijn bril hangt aan een touwtje op zijn buik. Hij zit op een handdoekje onder de boom te lezen. Waar anderen een boek lezen, heeft hij een opinieblad op zijn schoot liggen. Aandachtig lezend plukt hij aan zijn ringbaardje.

De Interessante heeft een saaie vrouw. Bikini met bovenstukje, 10 jaar geleden aangeschaft. Als De Interessante eerlijk was geweest, had hij gezegd dat het een saaie bikini is, maar dat soort oordelen geeft hij al jaren niet meer. Het vrouwtje heeft daarom ook een saaie bril waarmee ze een saai boek leest.

De Interessante gaat een stukje zwemmen, zijn saaie vrouwtje smeert zich nog een keer in en wij gaan een hapje eten. Hiep hiep hoera, ik was toch even bang dat ik het middageten zou moeten missen.

dinsdag, juli 13, 2004

De Drie Generaties

De Drie Generaties zijn inmiddels ook gearriveerd. De moeder is midden veertig. Half lang, blond haar, zwaar opgemaakte ogen. Zelfverzekerd, het is vroeger een hele knappe jonge vrouw geweest.

De dochter, ook in bikini, maar met een bovenstukje. Ze is het meest bruin van de drie. Speelt nog echt de dochter. Bang voor een bij, een beetje klagerig, zodat haar moeder of haar oma iets geruststellends kunnen zeggen.

Oma heeft een badpak-leeftijd en -figuur. Ze doet volwaardig mee aan alle gesprekken.

De Drie Generaties hebben de koffie op. Oma spoelt de thermoskan om in de zee. Oma draait een Drum-sigaret en gaat daarna een slaapje doen in de schaduw.

De mannen van De Drie Generaties zijn thuis gebleven. De vrouwen hebben het wel zo gezellig met elkaar. Samen creëren ze een gezellig Amsterdams familiegevoel op het strand in Karpathos.

maandag, juli 12, 2004

Pet in zee

Er komt een pet voorbij zwemmen, blauw met een witte streep in het midden. De pet zit bij ons in het hotel. Hij zit altijd in de schaduw, in de tuin, in het gras, niet aan het zwembad.

De pet doet denken aan een boertje uit Friesland. Hij heeft een kleine wereldontvanger bij zich. Deze global citizen is vooral geinteresseerd in nieuws over thuis. Oost-west-thuis-best, ook als je op vakantie bent in Griekenland.

Gisteren heeft de pet naar voetbal geluisterd. Trots kwam hij een paar PSV-ers vertellen dat Cambuur met 1-1 gelijk had gespeeld, tegen PSV. Als klap op de vuurpijl wist hij ook nog te melden dat Heerenveen kampioen wordt, want ze hebben gewonnen van Heracles. De PSV-ers gingen onverstoorbaar verder met bierdrinken. Met de wereldontvanger tussen de benen vertrok de pet zijn plekje op het gras, in de schaduw.

zondag, juli 11, 2004

Zielig Scandinavisch meisje

Vorig jaar waren er Scandinavische jongeren, waarschijnlijk drie stelletjes samen op vakantie. Één meisje was zielig. Ze vond het water koud en is er pas door als de anderen al een kwartier aan het spelen zijn. Aan het spel doet ze niet mee. Ze blijft op 10 meter afstand een beetje rondzwemmen. Als het spel is afgelopen roept ze iets naar één van de jongens. Ze krijgt een snauw en gaat dan nog maar even zwemmen. De andere gaan het water uit.

zaterdag, juli 10, 2004

Zomaar een dagje op het strand

Het mooiste verhaal heeft een zekere lengte. Maar vaak kabbelt de dag maar een beetje en heb je alleen wat kleine indrukken om over te schrijven

De Drie Generaties zijn ook weer gearriveerd. Eerst een zwemrondje en daarna ontbijten. Oma heeft de koffie weer mee. Moeder en dochter hebben voor het ontbijt gezorgd. Broodje gezond op zijn Grieks. Dat is een broodje met beleg dat voor de drie generaties herkenbaar is in de supermarkt. Dus met plakjes Goudse en tomaat. Inge denkt dat ze zelfs mayonaise bij zich hebben. Verder hebben ze net zo'n zakje olijven als wij hebben.

De limbo's zijn er ook. Vader, moeder, en twee dochters. De oudste is een echte waterrat. In haar gele bikini rent ze direct na aankomst het water in. En gelijk kopje onder. Niet eerst voorzichtig een paar kleine stapjes, nee hup, direct volledig onder water. De jongste dochter kan nog niet zwemmen, en heel gek, houdt in tegenstelling tot haar zusje ook helemaal niet van water. Samen met pa, zwemband om, gaat ze met opgetrokken schouders voorzichtig telkens een stukje dieper.

Eergisteren waren er drie enge Grieken aan het zwemmen. Ik moest van Inge bij haar in de buurt blijven zwemmen. De grootste engerd had net als de anderen te veel borsthaar en was ook te bruin, en halflang zwart krulhaar. Maar wat Inge niet weet, is dat hij liedjes aan het zingen was. Heel bescheiden, en dat is toch wel weer leuk.

Er komt een oudere vrouw langs met alleen een broekje en schoentjes aan. Haar tieten bungelen helemaal vrij in de zon, heen en weer. Hangtieten. Inge vindt dat het niet kan. Bovendien lijkt ze op de moeder van Inge. Dat zal het wel erger maken.

De kleinzoon van Anna moet plassen. Hij begint met schreeuwen. om aandacht voor zijn plasprobleem. Hoewel hij bloot loopt, betekent het nog niet dat hij zijn plas zomaar mag laten lopen. En dat weet het kereltje.

Anna houdt een lege waterfles schuin omhoog, maar de kleinzoon weet niet hoe hij moet richten. In plaats van de fles, houdt hij zijn piemeltje vast. In een tweede poging zet hij de fles neer, maar ook dan lukt het niet. De fles is lager dan zijn piemeltje. Pas als zijn moeder helpt, komen ze er uit. Inmiddels loopt hij al weer druk pratend heen en weer.

vrijdag, juli 09, 2004

Lunchtijd

Het is lunchtijd. De familie van Anna is gearriveerd. De kleinkinderen van Anna gaan samen met haar dochters zwemmen. Anna let op de allerkleinste.

Anna haar man ligt relaxed op het bed dat Anna aan het begin van werkdag onder de boom heeft gesleept. Hij maakt een meloen schoon en geeft het jongste kleinkind een stukje. Hij gebruikt voor het schoonmaken hetzelfde mes waar gisteren de kalamaris mee is schoongemaakt.

Het mannetje komt ook even buurten. Anna haar man gunt hem geen blik waardig. Het mannetje trekt de aandacht van de kleinste en krijgt van de man van Anna ook een groot stuk meloen. Wij krijgen allemaal een stuk meloen van Anna. Met een grote schaal gaat ze bij iedereen langs.

De zwemmende familie krijgen als laatste een stukje. Zittend in de zee eten ze het op. Met de pitten doen ze een spelletje. Het is de kunst om de ander al spugend met een pit te raken.

donderdag, juli 08, 2004

De concurrent van Anna

Achter ons is het terrein van de concurrent van Anna. Waar Anna zich terugtrekt onder haar boom, blijft deze man altijd bezig. Hij heeft geen rust in zijn kont. Als er badgasten komen helpt hij ze bij het installeren van de handdoeken.
Hij bedoelt het goed, zullen de meesten wel denken. Los van de kwaliteit van de bedden, wij zullen in ieder geval om deze hulpvaardigheid nooit bij dit mannetje een bed huren.

Het mannetje heeft geen boom en ook geen moderne strandoutfit. Hij heeft een vale broek en een vuil overhemd aan, met een vale pet op om het geheel af te maken. Het mannetje heeft het overhemd los over de broek, bij elkaar gehouden door het heuptasje.

Op het strand ligt een grote berg stenen, door het mannetje verzameld. Een soort verbetering van de kwaliteit van zijn strandgedeeltje. Op het strand van Anna liggen sowieso geen grote stenen.

Één keer per dag zoekt het mannetje Anna op. Ze praten niet echt met elkaar. Maar Anna tolereert zijn bezoek.

(Foto Riet Delamar)

woensdag, juli 07, 2004

Kalamaris

Sinds gisteren weten we hoe een inktvis wordt schoongemaakt. De man van Anna heeft op het strand een grote Kalamaris schoongemaakt. Eerst wordt de kop van het lijf gescheiden. Door de kop te draaien en vervolgens een combinatie van draaien en trekken. Gruwelijk vinden de dames op het strand het. Inge lust 's avonds geen kalamaris meer!

dinsdag, juli 06, 2004

Anna

Strandstoelen en een parasol. In 1998 werden ze beheerd door Anna

Anna is de kassa aan het opmaken. Ze kijkt of ze voldoende bonnen op haar blok heeft. Daarna begint ze haar ronde. Per parasol en 2 bedden is het 1500 drs. Anna doet haar ronde altijd van links naar rechts, van noord naar zuid.

Anna komt langs.
- "Hello", zegt ze.
- "Kalimera", antwoord ik.
Dit is de exacte en volledige weergave van ons gesprek. Inge ligt in zee. Als ze later weer aan wal is, zegt ze:
- "Eigenlijk moeten ons gesprekje nog oefenen"
Maar ook ik week hooguit Ti kanete uit te brengen. Maar als het antwoord iets anders is dan Poli Kala laat ik het verder afweten.

Anna doet nog iets voordat ze haar ronde maakt. Ze plakt zwarte stukjes tape op haar broekspijp. Als bewijs van betaling kijgen we een bonnetje én een stukje zwart tape.

Aan het einde van haar ronde sleept Anna één van de strandbedden naar haar eigen plekje. Onder een grote boom aan de rand van het strand zal ze de rest vande dag met twee kleine kinderen doorbrengen.

maandag, juli 05, 2004

Een paard in de zee

Dit is het allereerste verhaaltje dat ik in Karpathos heb geschreven. Het is 24 augustus 1998, in het jaar dat Anna en haar familie de parasols en de bedden beheerde.

Een paard in de zee. Op zondag! De eigenaar neemt hem mee de zee in om een rondje te zwemmen. Waarschijnlijk omdat een paard ook afkoeling nodig heeft. Het paard zwemt voortdurend rondjes. De constante beweging wordt beperkt door het touw van de eigenaar. Maar het paard zwemt lekker in de zee.

(Foto Riet Delamar)