Gluren voor gevorderden

Vanaf vandaag komen de verhalen uit mijn aantekeningenschrift van 2001.

Het strand is dit jaar weer een tikkeltje luxer geworden. Er is een flonder neergelegd, waarover je tussen de strandbedden door, naar het restaurant Taverna Limanaki kunt lopen. Alle strandbedden en parasols zijn dit jaar vernieuwd. Op de parasols en sommige strandbedden staat ook de naam van de taverna. Elk paar strandbedden heeft ook een tafeltje. Om je spulletjes op te leggen. Bij ons ligt er een blauw make-up etuitje, een boek van JanWillem van de Wetering, een oude Libelle en een grote steen. "En als toetje serveren we een horloge van Fossil", zouden ze bij de Golden Tulip in Zaltbommel zeggen.

- "Het wordt minder", zegt Inge als ze mijn laatste stukje heeft gelezen. We moeten er samen om lachen. Ik weet wel wat ze bedoelt. Ze houdt eigenlijk meer van roddels op papier. Absurde beschrijvingen, speculaties over mensen die vlak bij ons op het strand liggen. Zoals de Nederlanders voor ons, waarvan hij HP/ De Tijd leest met een stuk over de dood van Sylvia Milikan. 'Moedwil & Misverstand' heet het artikel, zo dicht liggen we bij elkaar.

Kees heeft een vuil wit petje op en witte strandschoentjes. Hij zit op het kale strandbed, zijn vrouw heeft de handdoek, het badlaken is een betere omschrijving. Kees heeft een geteerd gezicht. Als van een zeiler die te lang in de zon heeft getuurd. Hij houdt van zwemmen, maakt lange tochten alleen, waarover hij trots verteld als hij weer aan land is gespoeld. Zo Inge, speciaal voor jou.

- "Wil je een kaugum", vraagt ze.
- "Nee, we gaan zo eten", antwoord ik.
Het is 13.20. Nog 10 minuten.

(Foto Jannet de Vries-Zweep, Olympos)