Karpathos

maandag, augustus 02, 2004

Oudere Griek

We liggen al een aantal jaren in augustus op dezelfde strandbedden. Het kiezelstrand wordt elk jaar in de winter op volle breedte gebracht als de najaarsstormen zijn geweest. Alleen de 1500 Drs. wordt elk jaar door iemand anders opgehaald. Anna en haar dochters hebben we nooit meer ontmoet.

De Oudere Griek met jongere toeriste zijn aan het zwemmen. Vandaag is zijn buik minder dik dan gisteren. Een beetje opgeblozen door te veel uien misschien? De Oudere Griek is waarschijnlijk een man in bonus. Hij lijkt erg zelfverzekerd, is ook het meest aan het woord. Vanaf een afstand ziet het er belerend uit. Zij luistert. Op de één of andere manier vond ze zijn verhalen charmant en is ze voor hem gevallen. Nu luistert ze niet echt meer, maar het irriteert nog niet. Een echt gesprek wordt het echter ook niet meer.

Van de 8 mensen waar ik zicht op heb, zitten er 6 te lezen, meestal in de schaduw van de parasol. 1 ligt te zonnen en een beetje te dutten. De laatste die overblijft eet een broodje. Iedereen zwijgt. Het is twaalf uur. De zon heeft zijn hoogste punt bereikt. We worden allemaal een beetje sloom. De Oudere Griek en zijn vriendin zijn ze klaar met zwemmen. Ze trekken allebei een droge zwembroek aan. Ze zitten nooit aan elkaar. Gelukkig maar.

Ik heb mijn buikspieroefeningen gedaan, volgens de instructies van Inge. Dus hakken in het strandbed drukken en half omhoog komen. Het is zeer effectief want het doet geweldig pijn. Helaas trekt al het overtollige buikvet zich dan samen op een hoopje bovenop de aangespannen buikspieren. Geen aantrekkelijk gezicht. Maar ja, het is voor een goed doel zullen we maar zeggen. Inge slaapt en heeft er niks van gemerkt.

De Oudere Griek praat nooit met andere Grieken. Dat hij op zijn leeftijd nog zo'n knappe toeriste aan de haak heeft geslagen, verheft hem boven het gewone volk, denkt hij. Hij is ijdel, tevreden met zijn prestaties. Over een aantal maanden rest hem slechts zijn krantje en zijn dagelijkse praatje in de kroeg. Zijn dorpsgenoten horen zijn gezeur aan. Maar een echt gesprek wordt het niet meer.

(Foto's Jannet de Vries-Zweep en Riet Delamar)