Quasi nonchalant

Quasi nonchalant komt hij langs. Alleen een blauwe zwembroek aan, model sportbroek, met de zakken buiten boord, witte. Hij loopt keurig rechtop, met een klein buikje, quasi nonchalant, niet een patserloopje. Een beetje verwarde haardos completeert het geheel. Hij murmelt voortdurend iets. Je ziet zijn mond een klein beetje bewegen, zonder geluid nog. Over een paar jaar is het een in zichzelf pratende gek.

De wind voelt koud aan, in de schaduw van de parasol. Voor het eerst deze week zou een t-shirt lekker zijn. Om even weg te dutten. Mijn voeten in de zon voelen als het noodzakelijke straalkacheltje dat ook de rest van het lijf doet opwarmen.

Gisteren kwam hij ook langs. Alles precies hetzelfde. Deze keer met de zakken netjes in zijn broek. Quasi nonchalant, met zijn duikbril op en het mondstuk in de mond liep hij voorbij. Alsof het gek is dat je met een snorkeluitrusting een strandwandeling maakt.

- “Zullen we zo gaan?”, vraagt Inge.
- “Nog vijf minuten”, zeg ik. In de hoop dat er nog een brainwave te binnen schiet.
- “Wat?”, vraagt Inge.
- “Nog vijf minuten”, herhaal ik.

(Foto's Jannet de Vries-Zweep en Lex en Marijke Fluitman)