Open mond

Vanmiddag kwam Inge bij me op bed zitten. Het was te warm om op haar eigen strandbed te blijven liggen. Ik zit altijd in de schaduw omdat ik anders levend verbrand en op deze manier net zo goed bruin word.

- "Zal ik je even kloppen?", vraagt ze. Een techniek uit de fysiotherapie om het slijm uit de longen los te maken. Terwijl ze ritmisch op mijn borst begint te slaan, loopt een mevrouw over de vlonder voorbij, haar man volgt op een paar meter afstand. Geschokt blijft ze staan. Haar mond valt open bij het zien van ons. Ik moet er om lachen, wijs Inge op haar. Inge kijkt ook om, maar de mevrouw blijft maar kijken, de mond open. Inge moet ook lachen. De man op de vlonder ook.

Wat zou er door de mevouw heen gaan? Heeft deze meneer een flauwte of is hij om een andere manier onwel geworden. Is Inge mij aan het reanimeren? Of vermoedt ze een sexuele afwijking die wij zo nodig op het strand in het openbaar moeten uitleven. We moeten zo hard lachen dat we stoppen. Ze loopt door.

(Foto Riet Delamar - Papas Volada)