Karpathos

donderdag, augustus 26, 2004

Aan de hemelpoort

Dit verhaal is op Karpathos ontstaan, heeft qua onderwerp niks met het eiland te maken, maar is wel in dezelfde stijl geschreven. Dus opgenomen in deze weblog.

Je staat aan de hemelpoort en Petrus vraagt:
- “En, nog iets speciaals meegemaakt, of gewoon doodgegaan?”
Je kijkt enigszins treurig, dat had Petrus al gezien.
- “Ja, ik was bij leven zeer ongelukkig”, zeg je.
- “Je zegt het alsof je recht op medeleven hebt of zo”, zegt Petrus.
Hoewel de moed je al in de schoenen zinkt, begin je toch maar het hele verhaal op te dreunen, hoe het allemaal gekomen is. Als het klaar is vraagt Petrus:
- “Ik begrijp het al, je kon er eigenlijk niks aan doen, de oorzaken liggen in je jeugd”.
Je kijkt bedremmeld omhoog. Voordat je kunt antwoorden, gaat Petrus al weer door.
- “En hoe lang weet je dit al? Laten we zeggen, al sinds een jaar of tien of misschien nog wel veel langer?”.
Je slaat je ogen neer. Shit, het was toch waar, ze zijn hier alwetend.
- “Maar nu de cruciale vraag. Wat heb je met deze wetenschap gedaan?”
Je voelt hem al aankomen.
- “Inderdaad”, zegt Petrus
- “Je komt er niet in. Sukkels moeten we hier niet”.

Enige tijd later, je staat weer aan de hemelpoort. Petrus ziet je staan en verbaast zich:
- “Zo, ben je daar al weer?”, zeg hij.
- “Ja, ik ben even een blokje om geweest”, antwoord je.
- “Maar ik had je toch weggestuurd?”.
Je reageert maar niet.
Petrus komt terug op het gesprekje van vorige keer. Hij vraagt:
- “Herken je het begrip hervonden herinneringen?”
Het zegt je vaag iets.
- “Nou, ik zal je uit de droom helpen. Al die vage verhalen over hoe het allemaal gekomen is, ze zijn nog niet eens waar ook. Sukkel, je hebt je vergist, je had gewoon een gelukkig leven kunnen leiden”.
Verbluft, totaal verbluft staar je Petrus met open mond aan.
- “Ja, daar sta je van te kijken hè. Nou, de groeten maar weer, ik sluit de hemelpoort voor je”. Petrus beëindigt het gesprek.

Ja, wat nu. Nog een blokje om dan maar? Het leven is een grapje. Plotseling herinner je je deze oude boeddhistische spreuk. Net voordat de poort dicht gaat, trek je een brede grijns. Petrus fronst zijn wenkbrauwen. Dan begrijpt hij wat er is gebeurd. Hij doet de hemelpoort wijd open.

(Foto Lex en Marijke Fluitman: Vrouw Avlona)