Karpathos

zondag, augustus 22, 2004

Ochtendritueel

Ik heb een dag geen verhaaltje kunnen publiceren. Vrijdag ging het trekken van een verstandskies behoorlijk verkeerd. Ik ben nu het gezicht van de Klokkenluider van de Notre Dame. Maar het gaat inmiddels al weer iets beter, dus vandaag twee kleine verhaaltjes, tevens de laatste uit 2001.

Het is kwart voor acht. Inge is al op. Ze vraagt of ik er ook zo uitkom. “Ik ben al een half uur op. Mijn maag begint te knorren”, zegt ze. Ik rek me uit en maak de gebruikelijke opstaan geluiden. Veel gegeeuw en ander geweeklaag. Overdreven vindt Inge dat altijd. Ik slinger mijn benen uit bed en slaak een laatste gaap.

Ik trek me terug in de badkamer. Na de ochtendplas werp ik een blik op de kleur. Niet donkergeel. Maar ook niet kristal helder. Ik zou iets meer water moeten drinken. De kraan aan en slaap uit mijn ogen spoelen en wrijven. Soms zitten mijn ogen bijna dichtgeplakt. Ik maak mijn gezicht nat om te scheren. Eerst de slapen en daarna van beneden naar boven, mijn hals tot aan de kin.

Inge scharrelt nog wat in de kamer rond. Ze is bezig zich op te frissen voor de komende dag aan het strand. “Wil je me nog even insmeren?”, vraagt ze. Haar rug is aan het vervellen. “Ga je zo brood halen, mijn maag knort”, vraagt ze. Een fles water en een rond brood spreken we af. Het is vijf over acht.

(Foto Riet de la Mar: Broodbakken)