Karpathos

woensdag, augustus 25, 2004

Griekse pa

Naast me zit een Griekje van twee jaar in het zand te scheppen. Hij heeft een geel petje op en een oranje schep. Hij maakt een kuil, maar verder lijkt het vooral doelloos scheppen. Nu haalt hij er een vrachtauto bij en laadt hij het vol met zand. Met zijn hand drukt hij het zand aan. Hij kijkt naar de jongetjes verderop, die met zijn tweeën aan het snorkelen zijn.

Ik zie een vrouw op het strand die soms onverwacht van haar strandbed springt en wild om zich heen slaat. Het is Inge, die schrikt van het zoveelste insect dat haar belaagd. Groene strontvliegen die op je gaan zitten, maar ondertussen wel prikken en zich aan je vastzuigen. Grote hommels werpen slagschaduwen over haar heen, maar die doen op zich niks. Nu slaat ze mij ook, met haar Margriet.

Het Griekje is al weer met pa vertrokken. Hij ligt op de rug van pa. Het kindje slaat de armpjes om zijn hals en al bungelend laat het zich meevoeren met pa.
- “Zo doen apen het ook”, zegt Inge.
Inderdaad, het kindje doet dit niet voor de eerste keer, maar is het zo gewend.

De pa van de twee jongetjes komt ook langs. Het is een forse Griek. Hij gaat met zijn beide zoontjes in de zee spelen. Hij heeft net als ik moeite om er door te komen. De eerste keer vlucht hij uit het water, als de kinderen proberen hem nat te spetteren. Hij heeft behoorlijk veel eelt op zijn voeten, want hij lijkt totaal geen last te hebben van de kiezels. Eenmaal in het water klimmen de jongetjes op zijn rug, als hij aan het snorkelen is! Het is een stoere pa.

- “Wat ben je aan het schrijven”, vraagt Inge.
Ik schrijf niet veel deze vakantie. Ik lig maar wat te mijmeren. Geen grootse gedachten, alleen maar wat flarden.

(Foto Lex en Marijke Fluitman: Vronthistrand in rust)