Dunne beentjes

We staan vanochtend op van onze nieuwe bedden. Ik heb heerlijk geslapen, lig om acht uur nog lekker te ronken als Inge me wakker roept. Ze zit me aan te kijken, al helemaal opgefrist. Inge is al een uur op. Hard bed, vier mensen die om kwart over twee 's nachts afscheid van elkaar nemen, vuilniswagens 's ochtendsvroeg en nog zo wat van die treurigheid. Het vrouwtje heeft niet goed geslapen.

- "Hebben jullie lekker geslapen op jullie nieuwe bedjes", vragen Kees en Annette.
Het hele strand leeft met ons mee. Iedereen is op de hoogte. Zelfs vanuit Parasol is ons autotochtje opgevallen.

Kees en Annette hebben gisteren een wandeltocht gemaakt. Over de heuvels achter de kerkjes. Als we Kees zien lopen, is het een oud mannetje. Maar hij heeft ook een pedometer, dus blijkbaar heeft hij er wel lol in.

Voor ons zit een dame met een merkwaardig loopje. Als ze loopt, loopt ze te snel, alsof ze haast heeft. Ze sloft niet als de gemiddelde vakantieganger. Gecombineerd met haar dunne beentjes, ziet het er vreemd uit. Krijg je van roken dunne beentjes?

- “Zullen we zo maar eens boodschappen doen”, vraagt Inge.
- “Goed”, zeg ik, hoewel ik dacht dat we bij Limanaki zouden gaan lunchen.
- “Even dit nog doorbladeren”, zegt Inge.
Ze probeert haar Margrieten en Libelles af te werken, zodat ze op de stapel in Embassy kunnen worden gelegd.

(Foto's Riet de la Mar, Ezel en Pyles)