Snorkelvirus en schutkleuren

De voormalige benedenburen van Romantica hebben ons gespot en gevraagd of we vandaag ook naar huis gaan. Inge legt het keurig uit. Later kom ik ze op het strand weer tegen. Ik ben iets eerder, Inge is haar koffer nog aan het uitpakken. De buurman heeft nu ook een snorkelapparaat.
- “Als je dat toch leuk vindt, dan koop je toch zo’n ding”, had zijn vrouw gezegd.
- “Het virus is overgeslagen”, zegt hij tegen me.
Maar het wil nog niet helemaal. Hij krijgt water binnen. Ik geef allemaal instructies, bekijk zijn duikbril aandachtig, maar het komt er op neer dat ik onbedoeld kleinerend zeg:
- “Meneertje, rustig blijven proberen, het komt allemaal wel goed”.
Het zijn aardige mensen. Een uurtje later heeft hij het helemaal door.

Kees leest de Volkskrant. Het is toch wel een ontwikkelde man. Hij neemt namelijk ook de buitenlandpagina door. Allemaal ellende natuurlijk. De intifada van Palastijnse jongeren en Schröder die de buitenissigheden van zijn ministers laat lopen. Kees is inmiddels bij het economische nieuws. KPN, zo'n mooi staatsbedrijf, inmiddels staat de koers al onder de 3 euro. Wanhopig op zoek naar een fusie of overnamepartner.

Ik heb nog niet gesnorkeld. Het is te bewolkt om van het water te genieten. Er komt weer een pet voorbij zwemmen; het blijft een vreemd gezicht.
Ik vertel dat we de onderwaterfoto's hebben opgehaald.
- "En, was het wat?, vraagt Kees.
- "Veel vissen met schutkleuren", antwoord ik.
Ik word beloond met een vette lach.

(Foto Riet de la Mar, Drie senioren)